Het is de duivel...

Iedereen daar op dat prachtige strand tijdens die adembenemende zonsondergang was bang.
Bang om alleen te blijven, bang voor het donker waarin duivels hun fantasie bevolkten.
Bang om iets te doen waarmee ze gedragscodes schonden,
bang voor Gods oordeel,
bang voor het commentaar van anderen,
bang voor justitie die iedere fout bestrafte,
bang om risico te nemen en te verliezen,
bang om te winnen en te moeten leven met de afgunst van anderen,
bang voor de liefde en de afwijzing,
bang om een uitnodiging aan te nemen,
om naar plaatsen te gaan die ze niet kennen,
om een vreemde taal te moeten spreken,
om geen indruk te kunnen maken op anderen,
om oud te worden,
om te sterven,
bang om opgemerkt te worden wegens slechte eigenschappen,
bang om niet opgemerkt te worden ondanks goede eigenschappen,
bang om niet opgemerkt te worden ondanks goede én slechte eigenschappen,
Angst, angst, angst.
Het leven werd beheerst door angst, speelde zich af in de schaduw van de guillotine.
"Ik hoop dat dit je rustiger maakt", hoorde hij de duivel zeggen. "Iedereen is bang, je bent niet alleen. Het enige verschil is dat jij het moeilijkste al gehad hebt, waar je het meest bang voor was, is al gebeurd. Jij hebt niets meer te verliezen, terwijl de mensen hier de angst in hun hart meedragen. Sommigen zijn er zich van bewust, anderen proberen de angst te negeren. Maar allemaal weten ze dat de angst er is en hen uiteindelijk te grazen neemt."

Paulo Coelho - De duivel en het meisje