De geneugten des levens II

Vorige week zat er nog maar een kleine verzakking in de straat. "Geen probleem" zeiden de mannen van 't stad, "we spuiten daar wel een laagje asfalt op". Aldus geschiedde.

Vrijdagochtend verbodstekens en waarschuwingsborden: Omleiding. Werken: van 7u30 tot 16u.

Gisterenochtend, mannen van de riool of whatever een putje zien graven. "We zitten met een lek".

Vandaag ligt 4 meter straat open en ligt er een put zo groot dat het sint-pietersplein er een puntje aan kan zuigen (ahum). Wat dus inhoudt dat ik hier langer dan een week geen auto's zal horen passeren, en ik aldus laaaaaaang zal kunnen uitslapen.

*doet vreugdedansje*

Tafels en stoelen langs de kant!

“Mama, we mogen naar ’t Swingpaleis kijken he! He mama! Mamaaa?”

“Wadde?” riep de mama terug.

“Hewel, dat we pas na het Swingpaleis in ons bed moeten he?”.
*gestommel van de trap* “Ahja, ze mogen kijken. ’t Is vakantie he, volgende week. "

“Ja en het bestaat tien jaar dus ’t zijn feestuitzendingen!”

Hmm, dus dat betekende dat ze nog tot 22 u mochten opblijven. En hell, het Swingpaleis. Nu heb ik de vrijdagavond nooit tijd om naar TV te kijken. En mocht het zich eens voordoen, dan niet het Swingpaleis, oooohnee. De ondraaglijke lichtheid van dat programma irriteert mij al vanaf minuut numero uno met Felice zijn spagaat-sprong. Waarop hij vervolgens naar zijn overigens weinig verhulde danseressen moet kijken om gelijk te zijn met hen in het “draai-de-handjes-rond-elkaar-en-beweeg-je-romp-van-links-naar-rechts.” - bewegingen. En dat is zielig. De enige keer dat ik een fragmentje van die ‘nieuwe afleveringen’ heb gezien, was toen we filmpje gingen kijken met een paar vriendinnen. En juist op de moment dat we de TV aanzetten toch wel opeens niet Get Ready op het scherm verscheen zeker. Get ready! Oeejeah. Dan hebben we toch maar eventjes gekeken. Al was het maar om onszelf nogmaals ervan te overtuigen dat Jimmy homo is.

Maar gisteren dus Swingpaleis. En wat hebben we gezien?

- Roxane. Argh, ik kan die niet zien he. Moest ze daar eens in ‘tha pit” aka de piste gaan staan om Melissa Etheridges “Like the way I do” te verkloten. Gigantisch te verkloten. Inclusief ik-wil-Sergio (en de andere ‘jongens) -eens-met-mijn-charme-van-zijn-stoel-doen-vallen. Wat jammerlijk faalde btw. Sergios gezicht was trouwens grandioos grappig toen ze dat probeerde. Wat dan voor een momentje het Swingpaleis tot iets met een iel heug amusementsgehalte maakte.

- Wouter. U weet wel, die blonde jongen die zwart geworden is. Een greep uit de replieken van het overigens hoogst intelligente babysitkindje van 10 jaar: “EEEIIH, dat is een lelijken he, K.?” tot “Hoe oud denk je dat die is? Hij ziet er pas 15 uit! En dat weet ik want ik heb een neef van 15 en die lijkt erop.”, “Vinde gij dat mooi, K., dienen T-shirt dat ie aanheeft?”

- Jody - que si que no – Bernal. Wahaha, een oorring. Wahaha, overduidelijk zo gay als iets . Felice : “En Jody, zing je het nog steeds, dat liedje?” , “Ja absoluut Felice.” Hij had ook geen andere dan dat ene, me dunkt. En dan de danseressen: met een fluitje! Que si (fwietfwiet) que no (fwietfwiet),…

- Véronique de Cock. met C O C K.

- De danseressen! Less is more, waarschijnlijk. Maar het reduceerde het Swingpaleis wel bijna tot het Stringpaleis. En dat terwijl er nog jonge babysitkindjes kijken. *schudt meewarig het hoofd*.

Hanyway. Eén aflevering per jaar bekijken gaat nog. Maar een tweede keer? *Aargh*

Carnavalala

Ik verschoot nogal gisterochtend bij het openen van mijn rolluik. Geheel in jeans en Schottvest liep daar…. een screamvent! En dan heb ik het niet over bepaalde fysische en kledingsgewijze lelijkheden (want een schott-vest noopt ontegensprekelijk tot hebben van een ‘gieeeeuuuuww-gevoel’). Wel over zo’n masker. Nu hoor ik u al zeggen dat die Scream-films toch erbarmelijk slecht waren en helemaal niet verschietachtig enazo. Akkoord. Maar toch, als ú nog maar vijf minuten wakker zou zijn, still slaperkes in uw ogen zou hebben (excusez-le-mot: ik zou hoegenaamd niet weten hoe die in’t schuun Nederlandsch heten…) en enkel zou verwachten een straat met zonlicht (zon! Halleluija!) te zien, zou ook u effe moeten slikken. Na vijf minuten nadenken (ik was nog moe, weet u wel) realiseerde ik mij dat het wederom carnaval is. En dat is nu iets dat ik ieder jaar steeds weer vergeet.
Hanyway. Carnaval was altijd leuk. Dan mochten we gezelschapspellekes spelen in de klas (krokodil met kiespijn enzo, weet u nog), met pantoffels aan ons voeten. En met serpentines en zelfgemaakte confetti gooien (ik zie mij nog bezig de avond vòòr carnaval, met gekleurde bladeren en een perforator…). En we kregen een eclair. En we mochten zingen van je “vrienden, kom zit neder in de ronde, en genieten wij van deze stonde! Altesamen opgeruimd en blij, schuif wat dichterdichterdichterdichter bij-hij-hij, altesamen opgeruimd en blij, schuif wat dichterdichterdichterdichterbij!”. En daarna was het stoelendans!

En dat allemaal was net iets fijner dan als Sinterklaas kwam, want vanaf je derde leerjaar heb je daar al helemaal niets meer aan. “He K., kiiijjjjkkkk ! Ge ziet een stukje wit been bij Zwarte piet!”.
Maar Carnaval was ook wel een beetje saai: veel clowns en veel prinsessen. En de jongens indiaan enzo. Of turtle of power ranger. Maar garantie: meisjes waren ofwèl prinsessen ofwèl feeën (in alle soorten). Alleen Sarah B. niet. Sarah B. was zo iemand die altijd moest opvallen. En wij konden dat niet af natuurlijk, that’s for sure. Terwijl wij allemaal met ons prinsessenkleedje pronkten, kwam zij nog maar toe op school en daar werden de blikken van de jongens al reeds als ware deze magneten richting andere magneet, that is Sarah B., gezogen. Sarah B. was immers geen prinses, ohnee, zij was Pippi Langkous! Inclusief twee staarten opzij, die met ijzerdraad en een ingewikkelde constructie (er eindigde iets vanboven op haar kop dat subtiel weggestoken werd door een fakebloem ofzo. En als je daarop duwde had zij pijn! Ahaha !) geacht werden om een namiddag staart-trekken te doorstaan. En ze had witte netkousen (!) aan. En haar sproeten, daarvoor had ze een bruin kohlpotlood van haar moeder geleend. Maar hell, Pippi Langkous: wat een vernieuwing!
Eén troost: met haar is het nooit meer goedgekomen. Mwoehaha.

Baileys en fluimen

"Wàt zei uw ma?" vroeg ik geamuseerd, toen G. met een effen gezicht kwam vragen of ik soms geen jenever of bailey's op mn kot had staan.

"Welja... dat dat goed is tegen de fluimen. En tegen mijn hoest."

*korte stilte* Dat had ik nog nooit gehoord weet u wel. Dat een moeder haar dochter tot drinken wil aanzetten enazo. Maar grappig was het wel... zeker dan de achteloosheid waarmee ze dat vroeg. Mamas weten het beter, that's a fact. En wat mama zegt is zonder twijfel waar ook..

"Maar moet ge dan geen melk met honing drinken, of gewoon een glas water van een goed jaar?" vroeg ik.
"Neen. Melk, dat verergert het nog, naar 't schijnt."
"Hm, maar is Baileys niet iets melkachtig dan? Melk met een smaakje?"
"Jaja misschien wel, maar er zit alcohol in."

Aha.. that's the point!, dacht ik. "Ik zit met een hoestje" herleid tot "laten we lekker K's fles Baileys (waarvan ze verdomd goed wist dat ik die had) opdrinken vanavond!". Maar hup, we waren er nog steeds niet uit. Alcohol en hoest?

"Hu, en dan?"
"Tja, 't is misschien de alcohol die de bacteriën doodt, dunnow? "

Maar dat is nu dus de vraag: waarom zou Baileys begot goed zijn voor de fluimen. Ik versta't niet...

De geneugten des levens

"Hij is maagd af", zei T.
"Hij stond ook al zo lang onaangeroerd in die kou he", verzuchtte G.

En daar zaten we dan in onze kerstverlichte keuken, in't geniep smullend van de doos vanille-ijs van een medekotgenote.

"Wat niet weet, niet deert", beweerde T. "En ze was hem waarschijnlijk toch al lang vergeten!"

Dilemma

Knoopje.
Wordt het ExtraTime of wordt het VLIR deze zomer?

Deksels!

Owkeej, ik heb dè oplossing gevonden voor vrouwen die moeite hebben om hun man/lief/minnaar iets duidelijk te maken.. gebruik toch gewoon huwelijksdeksels joh!

Beetje uitleg: vroeger werd bij sommige Congolese volkeren in't bijzonder aandacht geschonken aan de (houten) potdeksels die men gebruikte om het eten warm te houden. Deze waren versierd met symbolen die betrekking hadden op problemen uit het huwelijksleven. De vrouw kreeg als 'uitzet' vòòr zij ging trouwen verschillende deksels cadeau van familie of vrienden. Met behulp van deze deksels gaf de vrouw haar man te kennen dat er dringend iets aan bepaalde huwelijksperikelen gedaan moest worden. Zo kon ze met behulp van zo'n deksel haar man een aanmaning geven om iets te veranderen aan zijn houding, om alzo de huwelijksche harmonie te herstellen.

't Voorbeeldje dat je hier ziet staan beeldt hetvolgende spreekwoord uit: "Was ik maar voor ons huwelijk naar de waarzegger geweest." Krijgt de man dus a zo'n deksel op zijn eten, dan weet hij direct dat er iets fout is. Zo'n deksel kan immers worden gelezen (in klokrichting) als : was ik maar naar de waarzegger geweest, dan zou ik zeker niet met jou getrouwd zijn. Nu zijn we getrouwd en voel ik mij gedwongen om al mijn zorgen uit te spreken. Ik heb jou alles gegeven: seks (openhandvrucht), kinderen (pinda),... . Nu wil jij mij verstoten omdat ik oud ben (oude pijp) en een andere vrouw trouwen (nieuwe pijp). Dat gaat zomaar niet, want wie is de sterkste? Niet jij (zon) maar ik (maan)!

Girl power avant-la-lettre, jongens!

Absynthe, my dear?

Oh my. Wat is "My heroics, part one" toch een fantastisch nummer.

Note to myself: morgen eerst en vooral eens naar Bilbo snellen om kaarten voor hun optreden van 19/04 in Het Depot.

En dan heb je der Bert nog. Njam. Need a groupie, Bert? Because, aha aha , I favour your flavour...

Hai toch...

Hmm. Het moet gezegd. Die eerste stap in de wondere blogwereld kon beter. En dus niet een post met dergelijk diepzinnig gedicht en depri gedachten...
Laat ik het dus maar over leuke dingen hebben: dat de Trobrianders geloven dat vrouwen zwanger worden door in de bosjes besprongen te worden door één der voorouders. Mwahaha.
Of dat men in de verwantschapsantropologie niet weet hoe een adoptiekind te representeren door middel van een symbool. (Weet je wel; vrouw is een bolleke, man is een driehoekje, wanneer het geslacht niet belangrijk is: een vierkantje of een ruitje...) En een adoptiekind? Een cadeautje?

Hahaha
Haha
Ha

*....funny zuh*

Et il pleure dans mon coeur....

Niets zo hatelijk dan een natte jeansbroek die aan je billen plakt. Ochtendogen die vernauwd tot spleetjes de krijtletters van hun groene achtergrond proberen te onderscheiden, en hier jammerlijk in falen. Niets irritanter dan twee volle uren zitten luisteren naar een prof die naar beneden staart alsof hierdoor op een wonderbaarlijke wijze zijn voeten of whatever zouden beginnen groeien. Naast mij de geur van natte honden, schrale sigaretten en ochtendadem.

Kutdag.
Et il pleut...

Il pleure dans mon coeur

Comme il pleut sur la ville;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine

- Paul Verlaine -