Niets dan lucht

Waarom kan ik mezelf soms zo droevig maken. en het moeilijk maken. en zo gemakkelijk zo on-mezelf zijn. getijden in mijn hoofd – wel – niet. niet. niet goed bezig. minor lift, major fall. jij bent niets en de ander is alles. wetende dat de meeste van die zelfaangemaakte wensen, illusies, dromen, doelen en verlangens toch niet meer zijn dan een grote veelkleurige luchtbel die veel te gemakkelijk uit elkaar spat wanneer ze botst tegen de vele stekkers rondom je angsten, afstralend op je zelfgevoel. en dat nieuwe bellen blazen een enorme moeite kost als je even niet meer weet wat te doen en waarheen of waar je staat, en wat je in godsnaam aan het doen bent in deze stad en dit hele wereldzootje. en voor wie, waarvoor. dat je meer moet nadenken voor te handelen en toch meer moet handelen naar wat je denkt. en dat anderen dat toch altijd veel mooier en beter en gestructureerder weten aan te pakken dan jijzelf. ik spring, val, klungel strompel en val, struikel bots vlucht en val.. en dat rechtstaan kost zo’n moeite. en waarvoor, voor wie, als je zelf niet ziet waar je pad naartoe gaat en of het wel het juiste is. ik wil meer... wit-roodgemarkeerde streepkes in mijn leven.

ow, toepasselijk: Arcade Fire - Intervention