I spy with my little eyes...

Het valt mij echt op dat er in de straten van Deinze dan al wel veel borden voor een 'Leefbaar' (what's in a word) Vlaanderen' staan, maar dat die nooit voorzien zijn van gezichten of namen. Omdat men niet zeker is of Deinze wel klaar is voor een dergelijke verzuurde partij? (Het is per slot van rekening de eerste maal dat het VB opkomt in Deinze). Of omdat erop wordt gehoopt dat men bij gebrek aan interesse voor die partij gewoon niet kijkt wie er op die partijlijst staat? Wachten tot in het kieshokje dan maar? ....Vind ik maar laf.

K zen den bos in

Sven had nog maar net zijn nieuwe boxen op maximale capaciteit gedemonstreerd aan het aanwezige jobstudentenpubliek. Aangemoedigd door onze 'Allez Sven!' mochten wij aanschouwen dat jumpen 'in' was en hakken 'uit', natuurlijk vergezeld van een passend en aangenaam muziekje. Ik zat op een steen en trilde gezellig mee. Sven glimlachte, zette zijn petje nog wat schever, gaf er bij wijze van afscheid van langs onderen een tik op en zette zich klaar achter het stuur van zijn getuned autootje. "Allez, k zen den bos in e mensen" grijnsde hij ons - nog nagenietend van al de aandacht die hij gekregen had- toe, waarop hij het portier met een 'ik hoop dat iedereen mij gehoord heeft'-smak toesloeg, de auto in achteruit zette en wachtte op gezwaai van onzer kant. Gesterkt door onze glimlach reed hij van de oprit af. Desalniettemin werd het snel duidelijk dat het in-rechte-lijn-achteruit rijden nu niet bepaald het beste maneuver onzer Sven was. Maar Sven is hip en een echte kerel, die er niet aan zou durven denken om voor het verzamelde publiek eventjes vooruit te rijden om beter recht achteruit te kunnen rijden. Neen, Sven manoevreerde, en kwam vergezeld van passend gekraak der stenen en takken aan dertig per uur tussen de struiken aan de zijkant van de oprit terecht. Het hoongelach was verschrikkelijk en de plaatsvervangende schaamte hing voelbaar in de lucht. Half verwachtend dat hij met halfopgeheven hoofd uit de auto zou stappen en eens krampachtig zou lachen alvorens zijn portieren op krassen te checken, poogden we ons gelach in te tomen. Wat echter ronduit mislukte en bij menig man uitliep op huilbuien en buikkrampen. Maar Sven zette zijn petje recht voor zich om zijn schaamrood te verbergen en reed zonder uit te stappen toch nog deftig van de oprit. Tranen stroomden over onze wangen en de handen die aanvankelijk nog voor de mond zweefden vielen weg. Mensen vergaten hun goede manieren en hikten, kwijlden en snurften van het lachen en waren ook wel een beetje bang dat zij hun lichaamsvochten niet meer zouden kunnen beheersen..

Vijf minuten later zat de middagpauze erop en moesten we onze labojas en haarnetjes weer aan om alweder te beginnen met het dooskes plooien. Nog nahikkend namen we plaats aan onze tafel en wreven de laatste tranen uit onze ogen, waarna grote bazin, quality control manager Emmy - binnenkwam en vroeg of Sven reeds naar huis was. Waarop een van de jobstudenten: "Sven? Die is allang den bos in...gereden".

Sindsdien ontwijkt Sven alle contact met de jobstudenten en houdt Sven elke keer hij met zijn vrienden naar the Oh! gaat hout vast als hij na een avondje jumpen in gabberjargon tegen zijn makkers zegt dat hij huiswaarts keert...

Weekske werken

Ondertussen al drie dagen aan het zweten gelijk nen echten werkmensch. En 't heeft allemaal hiermee te maken. 'k Kan het niet meer zien, jongens.

Ultreya

Ik zat aan het stuur en moeder naast mij. Samen reden we door de Latemse binnenwegen.

“He ma”, riep ik al wijzend naar een elektriciteitspaal met daarop wit-rode aanduiding, “der loopt hier zelfs in Latem een GR-route! Wistegijda?”.
“Kijk liever naar de baan voor u”, repliceert ma, “vooraleer ge tegen zo een paal rijdt”.
...

"He, en daar loopt er zelfs enen met een trekrugzak, in Latem, bijgod!!”.
“Jaja”, repliceert ma, “laat maar genoeg plaats tussen u en die vent als ge hem voorbij steekt”.
Voor een keer bleek deze mij immer op mijn paard jagende opmerking niet loos, daar de ‘vent’, al beschikte hij over telepathische gaven, zich plots een halfslag omdraait en zijn hand met vingers gespreid in de lucht gooit. “Volgens mij wilt hij dat we stoppen”, merk ik –de schranderheid zelve- op. Wat ik dan ook direct doe. Als een echte draai ik mijn raampje naar benee.
“Eh hey, K.!”
“Oh, ma, meneer Godfried”, stotter ik een beetje toen ik mijn oud-leraar Duits en esthetica opmerkte. “zijt gij de GR aan het stappen misschien, haha?”.
“Euh.. ”, antwoordt die verward, “ik moet eigenlijk gewoon naar Deinze, en mijn kompas zegt dat Deinze daar (hoofdknik links) ligt, maar de kaart zegt naar daar (hoofdknik rechts). Dus…”
“Volgens mij is’t naar links ook”, onderbreek ik hem. Nu ik wist het eigenlijk bijgod niet want ik had die baantjes nog nooit bereden en Latem is een waar villadoolhof enal. Maar mijn innerlijke GPS dacht dat wel zo ook te weten. Links dus. “Ahja, ok, merci…” antwoordt hij, waarop hij aanstalten maakt om verder te gaan. Dikke zweetdruppels lopen langs zijn aangezicht naar beneden, en ik denk ‘zot, gij zot’. Het was warm, zijn rugzak leek wel 20 kg te wegen en hij zuipte als een gek van zijn drinkpul.
“Ik zei ’t net nog tegen mijn ma”, zei ik hem als een oubollig kletswijf, “dat ik het raar vond dat er hier een GR-route loopt, en dan zie ik er enen lopen met een rugzak, en hupla, dan zijt gij’t nog wel niet!”. Toen zag ik een Jacobsschelp en een kruisje rond zijn nek.
Major flashback to eind zesde middelbaar, toen ik en twee vriendinnen naar Compostela gingen (een deeltje, voor de eerlijkheid – tot Burgos). En het was verdorie hij die mij toendertijd daartoe aangezet had. Maar alvorens mijn licht aanfloepte zei hij reeds…
“Euh neen, eigenlijk ben ik vandaag vertrokken naar Santiago de Compostela.”
Wow. Respect Godfried. Even was ik sprakeloos. All the way van Gent naar ginds.

Bij deze: als u een kale knikker in het ondergaande zonlicht ziet lopen met een schelp aan zijn rugzak, nodig hem dan uit en biedt hem eventueel een slaapplaats. Helemaal van Gent naar Santiago (en terug?) ik ben er niet goed van…

Niet terug Deinzen!

Dacht ik nu juist een postje te gaan schrijven over de soms zo grappige slogans of cadeautjes van lokale politici, waarmee men stemmen tracht te ronselen voor de komende gemeenteraadsverkiezingen, en dan las ik vanochtend dit in de krant: “Kristien Hemmerechts trekt posters Vlaams Belang los”. Well waai heey respect voor Kristien! En haha!

Extremely funny trouwens wanneer posters voor de gemeenteraadsverkiezingen opeens een metamorfose ondergaan en waardoor burgervader Jacques de Ruyck algauw voorzien wordt van een pruik, twee grote oren, een bos boven zijn hoofd… en van respectievelijk een P, K en ST voor zijn achternaam. Aan de anders zo nietszeggende gevels van huizen zie je nu posters verschijnen die letterlijk en figuurlijk dan – kleur geven aan een huis en aan diens inwoners. Gerda is een VLD’er! Kathy haar pa komt op voor de CD&V! Dokter G. voor het Vlaams Belang (als de chirurg in kwestie een allochtoon op zijn operatietafel liggen heeft… zou hij dan minder zijn best doen?). En Kristien maar posters van het Vlaams belang lostrekken. Een beetje puberaal misschien maar het statement! Het statement!

De lokale afdeling van het Vlaams belang ziet er, aldus de krant, veel meer in, edoch zullen zij geen klacht indienen. Desalniettemin verwijt hun fractieleider Hemmerechts onverdraagzaamheid en verbeten fanatisme. Hoort wie dat het zegt.

Maar de slogans dus: indertijd was Verhofstadt van zijn fiets gevallen in Leerne, en de plaatselijke eerste schepen Jantje Vermeulen had daar een fantastische slogan voor gevonden: “Als Verhofstadt valt, staat Jan klaar” Of iets azo. Of Steven vdp die bruisballen uitdeelt ‘voor een bruisende stad!’. Of dezelfde Jan Vermeulen die voorstelt om ‘niet terug te Deinzen..’. Geef toe, sommige zijn waarlijk goed gevonden.. Kent u daar er nog..?

Stok gevangen

Een eeuwigheid geleden reeds, kreeg ik van Sph een stok toegeworpen die ik als een braaf edoch beetje mank beestje ben gaan oppikken. Een stokje met indringende levensvragen.

1. Wanneer heb je het laatst aan je vinger geroken?
Tien minuten geleden. Er lag iets wits en bevroren in de frigo en ik wou weten wat het was.
Yohurt.
2. Wanneer heb je het laatst een sms gekregen van een mooie vrouw/man die niet je lief is
Gisteren nog, leve de Pool uit Slovenië die in Groningen zit . En die – oja- op Brad Pitt lijkt.
3. Wie heb je het laatst in zijn/haar nakie gezien?
Spijtig genoeg geen spannende antwoorden, het was Eva – ofte mijn reisgenote in Slovenië. Dit als resultante van een slechtsluitende douche en ook maar 1 pulle shampoo met zijn vieren mee te doen. (Vlaams-Brabanders, Antwerpenaars, Limburgers: een bus (?) shampoo...)
4. Wanneer heb je het laatst naar www.zendmast.be gesurft?
Daarnet, om te kijken of ik er al was geweest en dan ook kon zeggen hoe lang het geleden was.
Eigenlijk stom.
5. Wat is het laatste liedje dat je meegehumd hebt?
Annie’s Song van John Denver – en het was niet hummen, maar een octaaf hoger ‘zingen’. Ik ben te hopeloos romantisch, en ik moest afwassen.
6. Wie heb je het liefst op je boterham: Bert of Ernie, en waarom?
Pak maar Bert, Ernie is mij iets te oranje om nog met smaak van een boterham te kunnen genieten. Roze pannekoeken smaken ook niet. En Bert is geel en dat geel lijkt een beetje op Santanesmeerkaas.

En ik geef door aaan... Pierredc!

Tha!

Ik zoek botten en een vakantiejob. Dus dacht ik gisteren toen ik na het afgaan van alle interimkantoors op de Deinzese markt huiswaarts fietste: ik ga naar de kringloopwinkel. Want daar zou ik moeten vinden wat ik wil vinden: zwarte botten tot iets over de enkel die slobberen en een coole hak hebben. Heb ze niet gevonden, maar tussen de Gabriel García Márquezzen, minirokken (die zijn ìn in de kringloopwinkel) en coole jaren '50 rollen behangpapier vond ik alras dit:

Wie had dat nu eigenlijk nièt? Bovendien hing er bij mij daar vanvoor nog een geel koordeke aan om de telefoon achter u aan te trekken. Mobiel telefoneren avant-la-lettre, leve Fisherprice! Hadden die ook zo geen pletwals waar muziek uit kwam?

...Alsook in die kringloopwinkel: the froooooog piano!!

En het waarom

... kleine zus daarnet tijdens het eten: "Nog twintig dagen en ik zie je een half jaar niet meer".
Slik, nog maar twintig dagen. Slik, een half jaar van huis.
Dat het soms begint te kriebelen om te vertrekken. En ik soms eigenlijk ook helemaal niet wil. En ik soms ook wel schrik heb.
...bang om naar plaatsen te gaan die we niet kennen,
om een vreemde taal te moeten spreken.
En dat ik daarvoor eerst nog eens iemand wil gaan bezoeken.
Maar bang om een uitnodiging aan te nemen.

Het is de duivel...

Iedereen daar op dat prachtige strand tijdens die adembenemende zonsondergang was bang.
Bang om alleen te blijven, bang voor het donker waarin duivels hun fantasie bevolkten.
Bang om iets te doen waarmee ze gedragscodes schonden,
bang voor Gods oordeel,
bang voor het commentaar van anderen,
bang voor justitie die iedere fout bestrafte,
bang om risico te nemen en te verliezen,
bang om te winnen en te moeten leven met de afgunst van anderen,
bang voor de liefde en de afwijzing,
bang om een uitnodiging aan te nemen,
om naar plaatsen te gaan die ze niet kennen,
om een vreemde taal te moeten spreken,
om geen indruk te kunnen maken op anderen,
om oud te worden,
om te sterven,
bang om opgemerkt te worden wegens slechte eigenschappen,
bang om niet opgemerkt te worden ondanks goede eigenschappen,
bang om niet opgemerkt te worden ondanks goede én slechte eigenschappen,
Angst, angst, angst.
Het leven werd beheerst door angst, speelde zich af in de schaduw van de guillotine.
"Ik hoop dat dit je rustiger maakt", hoorde hij de duivel zeggen. "Iedereen is bang, je bent niet alleen. Het enige verschil is dat jij het moeilijkste al gehad hebt, waar je het meest bang voor was, is al gebeurd. Jij hebt niets meer te verliezen, terwijl de mensen hier de angst in hun hart meedragen. Sommigen zijn er zich van bewust, anderen proberen de angst te negeren. Maar allemaal weten ze dat de angst er is en hen uiteindelijk te grazen neemt."

Paulo Coelho - De duivel en het meisje