Postsecret

Een site die toch wel pretty cool is en soms hilarisch grappig.. : postsecret. Mensen worden aangemoedigd om hun geheimen (weliswaar anoniem) op te sturen, waarna de 'beste' worden ingescand en elke zondagavond online worden gegooid... dus zeker geregeld eens herbekijken..
Misschien moet ik dat ook maar eens beginnen. Hier met die geheimen!

Anoniempje, xxx

God zegene u en beware u

Gisteren met de trein terug richting Deinze (na wat overigens een fantastisch examen bleek geweest te zijn – staat een mens daarvoor op om drie uur des ochtends? Het was zelfs een regelrechte aanslag op mijn verstandelijke capaciteiten, zo zeg ik u). Wachten op de mama vooraan ‘t station. En dan de tragedie.
Een non was met mij vanuit Gent-Sint-Pieters meegekomen. Diezelfde non stond ook vooraan ’t station. Meer zelfs, ze wou bellen naar haar klooster, om de hoofdzuster er met de auto op uit te sturen om haar te gaan halen. Maar edoch, zij wist niet dat de laatste telefoonkoten niet meer met geld werken, aber enkel met kaarten. En dat had zij dus niet.
Resoluut snelde ze naar de eerste de beste Lonsdale-bevestigde gabber om hem te vragen hoe die telefoon werkte. ’t Werkt alleen maar met een kaart’ zei hij, en liep weg. Hij kent zijne catechismus nie meer, die jongen. En toen fluisterde God in mijn rechteroor dat ik de uitverkorene was.. om dat nonneke te helpen. Met A-teamdeuntje in mijn achterhoofd, èn met mijn gsm in de aanslag liep ik op haar af en zei ‘...als u wilt hé, dan moogt u wel bellen met mijnen GSM’.
‘Dat ès vriendelijk van u meisken’.
Dus zij dicteerde mij het nummer, vroeg of je een gsm gewoon voor uw mond moest houden. Ik legde haar uit dat het gelijk nen gewonen telefoon was, wijl een oudere vent naar mij keek alsof ik de heldin van de dag was. En knikte goedkeurend (…die jeugd van tegenwoordig is der toch nog niet helemaal aan..)
‘hallo ’t is met zuster Maria- cruz ik sta aan’t station ge moogt om mij komen. (..) ja salu!’
T was een snelle non...
‘Wat moet ik u?’ was haar volgende vraag.
‘Niets’, zei ik.
(Eigentlik beschouw ik het als payback voor al die keren dat ik vroeger in de zondagsmis een kaarske heb doen branden zonder ervoor te betalen..)
‘Allez merci hé’, zei ze.
Zo stonden we daar.
‘En vanwaar komde gij, meiske?’
‘Van Leuven’
‘Hebt ge examens gehad misschien?’
'Uhu’
‘En zijde nu klaar?’
‘Neek, nog eentje’
(…)
‘Ik zal voor u bidden ze meiske, wanneer hebt ge’t’
‘Maandag..’
‘Ewel ewel, ik zal voor u bidden…’
‘Ah, bedankt’.

Vanaf ik dan uiteindelijk de auto instapte stond ze te zwaaien. En toen we moesten wachten om tussen de andere auto’s weg te rijden, nog steeds. En toen we voorbij haar reden nam haar enthousiasme nog toe.
Ik glimlachte, voelde mij een zware tsjeef... en zwaaide terug.
Ma gauw, die zegen heb ik toch al he..

EN NIEMAND PAKT MIJ DAT AF!

Shocking news

Kinderen voor kinderen zongen van je ‘WIJSJE’ in je hoofd, en ik dacht altijd ijsje!
Ijsje is ook veel wijzer. Wakker met een ijsje! En je dag kan niet meer stuuuuuk (stuk) (stuk), en je dag kan niet meer stuuuuk (stuk, stuuuuuk).
Klik en zing mee! 't is wel van dat kind onder de evenaar dat later vaak een bedelaar wordt...
Ik zweer het u, ik ken nog gans de tekst.

3/6! Ik zit aan den helft woeehoeew

't Valt mij altijd op bij het openen van msn gedurende de examens: iedereen vindt het verschrikkelijk leuk om naamsgewijs aan de andere mede te delen hoeveel examens hij al gedaan heeft en hoeveel er nog komen moeten.
En eventueel ook nog hoeveel er gelukt zijn en hoeveel men er denkt opnieuw te doen.
Het is lijk of dat ze tegen elkaar opbieden. Wadde, gij maar vijf examens? Kijkt keer bij mij jonk, ik heb er verdomme 14! (8/14! 6/12! 4/5!)
Wat soms ook resulteert in gans uitgebreide namen als ‘5/7 gedaan, 4/5 verwacht, 5/7 gehoopt’. Al dan niet voorzien van een bijkomende uitleg ‘ik zit aan de helft, woehoe!’. (jaja, 6/12 dat is den helft, 3/6 dat ook, we zijn niet dom..). Of 'bijna klaar'. Of: ‘4/6 – liggend in het zwembad en genietend van de zon.’ (Unk? Moet dat dan niet leren..)
Wat is daar nu eigenlijk wijs aan zeg?

Rufus

Ging hier een enorm ontroerend stukje schrijven over de eerste stappen van ons petieterig kleine en splinternieuwe katje Rufus. Nadat het een ganse middag in ons oude en toch wel warme garage vertoefd had, vonden we dat het tijd werd om hem eens fröhlich und frei in den hof te laten lopen. Maar hij is door de draad van Yolande gekropen, liep daar ergens vast in het immense struikgewas en was niet meer te vinden toen we gingen zoeken.

Adieu Rufus, het ga je goed..

En ja ik vind da erg enal.
We hadden hem lijk nog maar zes uur.

Grr

Wat een KUTdag vandaag.
Geef mij iets breekbaar en ik sla het stuk.
Kom in mijn buurt en ik bijt.
En hard

Stoepgedichten

En alweer maken wij de mensen gelukkig.
Niets zo ontspannend als ’s avonds in de nazinderende warmte van een hete juni-dag met zijn drieën kortgerokt en barrevoets de straat op te gaan om te ‘stoepkrijten’. Niet zomaar tekeningen, maar onvervalste boodschappen aan de mensheid. ‘Zag je hoe ik naar je keek en hoe dat kijken dromen werd?’, ‘heeft u al eens gelachen vandaag?’, ‘de zon zakt met al haar warmte nog eens door de stad’, ‘er meer zijn als jij er bent’, ‘richt je hoofd naar de zon en de schaduwen vallen achter je’. Stoeppoëzie. Straatgedichten. Blauwe bloemen willekeurig op de stoepstenen verspreid. Succeswensen voor de examens, en nog veel meer van dat. Mensen lopen voorbij, mensen staan stil, mensen lachen en herlezen het nog eens. Glimlachen bij al die zachte en kleurrijke vrolijkheid. Ook boodschappen voor de deur van het kot twee huizen verder. ‘Wij en jullie, volgende maandag op jullie terras?’ (nadat ze ons een halve nacht door hun wijn-stemming wakker gehouden hebben verdienden we dat toch nietwaar..). En voor de deur van de buren ‘Ein Bisschen Friede?’. Hadden we toch moeten doen. (Update: vanochtend heeft buurvrouw onze vredeswens met meiklokjesgeur weggekuist). De rolstoelgebruiker van de parkeerplaats voor gehandicapten voorzien van een ruiker bloemen en een aangezicht. En bij het kot van de mooie jongen hebben we geschreven ‘de grootste boodschap op de straat is voor jou, krullie’. Met een heleboel pijlen ernaast. Goud zouden we geven om zijn gezicht te zien! Maar goud was niet nodig…
Bij het langdurig stil blijven staan van een auto, niet zo heel veel later, en een bestuurder die met een fronsend gezicht naar ons avondlijke activiteiten aan het kijken was waren we lichtelijk gealarmeerd. Alas, wij door het raam kijken waar hij henen ging. En dat bleek het kot te zijn van de jongen, wiens deur we voor de gelegenheid hadden voorzien van een aangeplakt krijtje. Een mens moet op zulks een lieve berichtjes kunnen reageren nietwaar. De man belde aan, wij zaten met zijn drieën verdoken achter de vensterbank van mijn raam. Te kijken wat hij daar ging doen … en erover te waken dat hij ons krijtje er niet ging af nemen. De jongen kwam buiten en zag de boodschap op de stoep. En oeh, wat een zalig mooie glimlach heeft die jongen. Vervolgens liep hij in het zog van die man naar diens auto, en las de grote boodschap in het midden van de weg ‘u bent ongetwijfeld de knapste’. Weer die glimlach. De man bleek zo zijn vader te zijn, gaf hem een zak propere kleren, stapte terug achter zijn stuur en reed weg. De jongen wuifde hem niet eens na. Hij liep naar zijn deur – verzekerde zichzelf er nogmaals van dat de boodschap wel degelijk voor hem bestemd was - liep terug naar het midden van de straat en glimlachte nogmaals, waarna hij zijn kot binnenliep… een gelukkige mens erbij. Onze avond was goed. In het licht der kaarsjes en met een fles wijn hebben we vervolgens aan elkaar het verhaal van de man en diens zoon verteld.
Maar als u dus in uw leven (en dan liefst nog voor het onweer van woensdag) nog eens in de Ravenstraat passeert, aarzel dan niet om uw boodschap erbij te schrijven. Wij gaan vanavond alvast krijtjes aan de deuren gaan hangen. Wij doen de mensheid goed, that is!

Ik krijg een heel apart gevoel vanbinnen..

Geluidsoverlast is zo'n typisch, immer wederkerend verschijnsel in iedere blok-juni-maand. Zit je geconcentreerd de theorieën van Mauss, Favret-Saada, Evans-Pritchard en dergelijke in je kop te stampen, dan vindt de buur er niets beters op dan zijn gras af te rijden. Of bomen om te zagen. Of gaten in de muur te boren. Of met zo'n opzijmaaimachientje de kantjes van het gras en rond de bloemperken af te doen. Nu erger ik mij niet vaak aan die dingen, maar als je overbuur opeens beslist om zijn witte siermuur achterin zijn hof (jaja, u leest het goed, een wit lelijk ding met een kijkgat in) ten eerste af te spuiten met een hogedrukreiniger, ten tweede de verf eraf te schrapen, ten derde het voegsel uit de bakstenen te halen, ten vierde er weer bakstenen opsmijten met nieuwe cement, ten vijfde pleisterplakken aan te brengen.. (en de andere fasen moeten nog komen. En let bovendien op de logica achter het gebeuren, which is completely afwezig). Dat vergezeld van om de vijf minuten een klappeke aka geleuter over 't goei weer met iedereen die voorbij loopt en een muziekzender met enkel marginale muziek (Hoooor je het slaan van mijn hart?? Ik vlieg met jou in een luchtballon! Ik heb je mijn hart mijn liefde gegeven, al wat ik had de kleur van mijn leven! De ouuuude man en de zeeee!) dat tussen alle huizen door weerkaatst en zich door je lichtelijk openstaande raam priemt om de concentratie volledig vaarwel te blazen, dan heb je't wel gehad ze. Dan ga je naar beneden, plant om wat te leren in de tuin. Totdat de buur een nieuw tuinhuisje of whatever wilt zetten, vergezeld van muziek, drilboor, hamergeklop,... . En die fucking duiven met hun roekoe-roekoe. En dat gsm-vogeltje. Argh. Ik wil enkel wat rust! Om het appelblauwzeegroengewijs te zeggen: buurmannen zijn smeerlapperij. En ferm.

(hihi en thumbs up voor het prentje :-D )

Zolang

Zolang je soms huppelt in het openbaar
af en toe dronken wordt zonder reden
Zolang je om de zoveel tijd de grenzen zoekt en die dan kriebelt
zolang gaat het wel goed

(gedicht via)
(afbeelding via)

Eerste keer

K. kreeg vandaag voor de eerste keer thuis bloemen geleverd. En is daar blij om. :)