Verward

Tja, en dan laat je gsm-opladers in Cartagena liggen enzo. In huizen van mensen die dan nog eens heel erg ver van het met trein en bus bereikbare centrum wonen. En dan kan je als straf geen versopgeladen gsm gebruiken. En naar niemand bellen om dat te zeggen om afspraakjes te maken of te annuleren. En dan leen je op de koop toe ook nog eens je geleende fiets uit aan anderen. Zodat ik morgen te voet kan rondhossen om dingen te gaan vragen en zien dat die zeker niet thuis gaan zijn. Stom kieken dat ik ben.

(Maar way heey doe de wave voor mijn honderdste postje!)

Rood-blauw

Het is een kunst, uw hoofd leegmaken.
En ondanks dat toch niet leeghoofdig zijn, zo bewijst hetvolgende.
Binnengekomen in de piso. Piso was koud. Weeral eens. Tussen de tanden door een vloek aan het adres van de huisbazin, die hopen geld vraagt voor kamer, gas electriciteit water en wat nog meer, maar ondanks dat toch niets doet om haar en ons appartement in orde te houden. Was het niet dat ik hier maar voor 5 maanden ben, ik was al lang veranderd. Geleende koersfiets (partner in nood) in de gang gezet. Gezien da er een bakske in de gang hing. Aldus ontdekt dat er centrale verwarming was. En dat die verwarming eigenlijk al heeltijd werkt, alleen dat niemand wist dat er centrale verwarming was. En dat ik blij als een klein kind door de piso huppelde. Op de deuren ging kloppen wijl 'wii, wii, calefacción!' uitroepend. Tot men me zei dat ik die weer moest afleggen daar de huisbazin dat moet aan komen zetten. Wat is dat nu eigenlijk voor een scheve redenering. Omdat dat anders veel geld kost, zeggen ze. Ik versta de link niet. En ik versta niet hoe centrale verwarmingen werken buiten dat er een centraal bakske is dat je moet aanzetten. En hoe zit dat met waterverversingen enzo?
Leve de verwarming, leve ik. Boe aan de huisbazin.
Ik ga vannacht toch lekker de knop gaan aanzetten. Per ongeluk ofzo.

Niets dan lucht

Waarom kan ik mezelf soms zo droevig maken. en het moeilijk maken. en zo gemakkelijk zo on-mezelf zijn. getijden in mijn hoofd – wel – niet. niet. niet goed bezig. minor lift, major fall. jij bent niets en de ander is alles. wetende dat de meeste van die zelfaangemaakte wensen, illusies, dromen, doelen en verlangens toch niet meer zijn dan een grote veelkleurige luchtbel die veel te gemakkelijk uit elkaar spat wanneer ze botst tegen de vele stekkers rondom je angsten, afstralend op je zelfgevoel. en dat nieuwe bellen blazen een enorme moeite kost als je even niet meer weet wat te doen en waarheen of waar je staat, en wat je in godsnaam aan het doen bent in deze stad en dit hele wereldzootje. en voor wie, waarvoor. dat je meer moet nadenken voor te handelen en toch meer moet handelen naar wat je denkt. en dat anderen dat toch altijd veel mooier en beter en gestructureerder weten aan te pakken dan jijzelf. ik spring, val, klungel strompel en val, struikel bots vlucht en val.. en dat rechtstaan kost zo’n moeite. en waarvoor, voor wie, als je zelf niet ziet waar je pad naartoe gaat en of het wel het juiste is. ik wil meer... wit-roodgemarkeerde streepkes in mijn leven.

ow, toepasselijk: Arcade Fire - Intervention

loos

avond - ik, blauw

morgen - ik, geel

ochtend - ik, grijs

middag - ik, groen

gaten vullen, hoe slaag ik er toch in.

Queridas Reyes Magos...

Ik moet een brief schrijven. In het Spaans, voor de Spaanse les. Een brief naar de Reyes Magos, oftewel Baltazar, Melchior en Gaspar. 6 januari is hier immers groot feest. Dan gaat men gaan zingen en dan zet men ook gewoon zijn schoentje, en is dat de volgende dag gevuld met cadeau´s en snoep. Sinterklaas, maar anders dus.
Sinterklaas, dat kennen ze hier immers niet. Maar men krijgt wel dubbel cadeautjes. Tot nieuwe computers toe. Een keertje met Papa Noel, en een ander keertje met driekoningen..
Maar een brief dus. En ik zou niet weten wat origineels gevraagd. Ik wil vooral een goede thesis, rust in plaats van stress, een beetje minder winterdip (het is hier koud!!) en en een goed en mooi lief. En vooral dat laatste, eigenlijk...
Binnen tien daagjes even naar huis om daar 12 druiven te eten bij de klokslagen op oudejaarsavond. En rood ondergoed aandoen dan. Want naar het schijnt brengt dat hier geluk. Queridas Reyes Magos: laat mijn vliegtuig niet neerstorten, laat het sneeuwen in België, laat me de bink van mijn leven tegenkomen en voorzie mij van een vloeiend Spaanse tongval. Ik dank jullie...

i Feliz !

En dat het schandalig is dat ik al twee volle maanden uit de blogosfeer verdwenen ben. Meer nog, dat ik al twee maanden geen blogs meer lees. Behalve ishku en caramel dan, om van het Deinse leven op de hoogte te blijven, en floulouise ook, omdat die nu eenmaal ook in Spanje zit en soms wel eens een deelgenootje in de onvermijdelijke stress is. En nu ik door lumbago geveld een hele week mijn overactieve ik moet intomen, nog maar eens een postje. Niet dat ik weet waar te beginnen. Want ik kan over zoveel schrijven. Over de kastanjeverkopers op elke hoek van de straat. Over de loterijtrekking van Kerstmis, waar men twintig euro per lotje voor neertelt, in de hoop de ‘gordo’ (of ‘dikzak’) te hebben. Ingevoerd door Carlos III en zelfs niet tijdens de Guerra civil tegen te houden. Oja, en dat de Sint hier geweest is, met cuberdons, de zak van sinterklaas, drie dvd’s en evenveel spuiten in mijn poep. Maar ook met kerstkalenders en chocolate. En dat als je een ‘chocolate’ bestelt in mijn favo café, je er het antwoord krijgt ‘dat ze daar wel geen drugs verkopen’. En dat ik van mijn leven nog nooit zoveel porro, wiet, hasj…-aanbiedingen gekregen heb. En dat ze dat graag delen, en zelfs als cadeautje meegeven naar huis als je weer al eens om half twaalf ’s avonds naar iemands huis ging om paella te eten. En dat ik een overhoeveelheid vitamine-C heb, aangezien ik, hoe exotisch, de appeltjes van oranje in allerlei maten live vanuit de huerta geplukt heb. De huerta van Salva, die een landhuis heeft niet ver van hier, tussen de bergen van de Sierra Espuña. En dat we daar gisterenochtend een rijkelijk ontbijt verorberd hebben, buiten, onder een stralend-blauwe hemel. En dat ik mijn sokkevoeten dit weekend in een landhuis aan de houtkachel verwarmd heb. Dat de straten van Murcia overbelicht zijn van de kerstversiering en je je ogen moet toeknijpen om niet high te worden van al die wit-rood-gele flikkerlichtjes En dat dat vorige week toen het overdag nog twintig graden was veel te surrealistisch leek. En mijn Spaans stukken beter gaat. Dat er betogingen in de straten zijn tegen de massale immigraatsie van Duitsers, Engelsen en anderen in het integere Murcia-aan-de-rio-Seguro-landschap. Dat ik blij ben mijn fleece meegenomen te hebben van thuis, voor de veel te koude nachten zonder verwarming. En dat ik bijgeleerd heb, dat men in België ook met nieuwjaar geld gaat schooien aan de deuren, en dan iets van nieuwjaarkezoet en lief zingt. In Deinze doen ze dat toch niet, ik ken dat liedjen zelfs niet…

Veel te veel indrukken, ervaringen, Spaans en vanalles. Ik kus u van verre.