De Koffiekanne

Ik stond vanvoor in het auditorium. Twee puberale kerels zaten right in front of me. 'Psssst', zei de ene. Ik negeerde hem terwijl ik een tomaatimitatie deed.. Met luide stem ratelde ik de belangrijkste antropologen uit de geschiedenis af. "En Malinowski, die..."

'Pssst', zei er weer zo'n gast. Mijn krijtje beefde en schudde, maar stoer als ik was deed ik gewoon voort.. terwijl ik eigenlijk wenste dat de marteltuigen uit die kamer in het gravensteen nog gebruikt mochten worden. Vooral dan die duimschroeven, ha! Ik haalde diep adem, stelde een vraag... en ... niemand antwoordde. Vastbesloten om er iemand uit te pikken, keek ik naar die twee gastn vanvoren. 'Pssssssssssssssssh', zeiden ze, terwijl de ene zijn ogen ronddraaiden en de andere schuim op de lippen had.

'Pssss'!
"Eikels!", dacht ik, waarop ik onbeheerst en tegen alle pedagogische principes in met een kracht die Pakistan nog eens zou kunnen platleggen hysterisch "ZWIJGGG!!" riep richting twee pubers....

En ik schoot wakker. Van mijn eigen stem, tha!

Roerloos bleef ik in mn bed liggen. Hmm, psycho-analytisch gezien heb ik dus een heilige schrik om vanvoor in de klas te staan, redeneerde ik. Alas, ik ging maar weer slapen..

'Pssss'

En deze keer droomde ik niet meer. En toch was daar weer dat geluidjen. Waarop ik mijn dons van mij af smeet, daarmee de lamp op de grond kegelde, vervolgens mijn lamp opraapte en het licht aan deed. Niets te zien. Maar het pssste weer. Met mijn benen half in bed, richtte ik mijn oor richting tafeltje. Richting koffiekan. Daar was het weer... 'Aha!!! Bastard!!', riep ik vol euforie. (Wat zoveel betekende als 'gevonden! Ahaha!'. Ma laten we voor het gemak stellen dat min blommekeskoffiekan mijn imaginair vriendje Juulke was. En die is wel degelijk een bastard.). Met één handbeweging draaide ik de knop van de kan los. 'Psss' zuchtte de koffiekan voor de laatste keer..

Dus laat ik er maar eens een moraal van het verhaal in smijten: drink nooit koffie alvorens u gaat slapen. U ziet waar het toe leidt..