Doelen in't leven

Gisteren was het ‘lotgenoten’ op één, met Jantje van Rompuy. Nu ik minstens twee weken buiten strijd ben heb ik tijd om naar TV te kijken he. Nu heb ik nooit erg veel van die man moeten weten – hij liet mensen nooit uitspreken in Schermen enal – maar sinds gisteren heb ik respect voor Jan.
R E S P E C T (+ speekmedaille). Jan moest observeren in een balletschool – één of andere belangrijke in Antwerpen – en een correcte karakterschets van vier 18-jarigen proberen maken. Gewapend met bic en notitieboekje zat hij daar maar, zijn eerste observatie, niet wetend wat geschreven en waar gekeken. Waarna hij naar het kot van één van die meiskes ging en daar compleet niet op zijn gemak zat. Dat deed mij ergens denken aan mijn studierichting. Wij worden ook verondersteld om zaken te observeren en te analyseren, worden daarbij ook in vreemde omgevingen gedropt, niet wetend waar te beginnen en moederziel alleen en verloren. Maar bij ons staat dat op punten. Alleen dat feit al maakte hem sympathiek: Jan is ook maar een mens, weet u wel. En hij deed dat goed. Leve Jan.

En dan dat dansen, ah mijn hartje deed pijn. Ik vind dat zo schoon he. Ik was ook graag zo geworden. Niet dat ik zelf denk dat de danswereld een enorm groot talent aan mij verloren heeft, maar als ik had gewild he mannen, dan stond ik daar ook! Want zoals juffrouw Juanita steevast in mijn rapportjes schreef ‘K. heeft heel veel in petto’ (ze steekt alleen haar gat naar achteren). En ik kan klassiek ballet en buikdansen en Afrikaans dansen en volksdansen enal. Een beetje toch.
Nee serieus, ik heb echt gigantisch veel bewondering voor van die 17- of 18-jarige ‘ukkies’ (wat ik toch was op die leeftijd – en nog steeds , no doubt) die ergens voor gaan : uren repeteren, pijnen trotseren en niet klagen als er eens wat tegenvalt. En dan gewoonweg nadat ze hun einddiploma krijgen een jaar naar Korea of Polen trekken om daar te dansen in een gezelschap. Allez, die weten gewoon wat ze willen jong!
R E S P E C T (+ speekmedaille).

Ik heb bovendien eigenlijk gewoon een enorme bewondering voor alle mensen die iets doen dat te maken heeft met Kunst. Schilderen, beeldhouwen, dansen, muziek, whatever. Ik wil dat ook. Nu ben ik bijna eenentwintig en hey, waar sta ik? Ik studeer en weet niet wat ik er mee ben, sportief ben ik al lang niet meer, ik speel een instrument waar ge alleen maar in een symfonisch orkest mee terecht kunt, en al wat ik vroeger wou doen of wou worden, daar vind ik mij al te oud voor. Ik moet doelen stellen in mijn leven. Doelen, zeg ik u.